سوجنه اسپوجنه
ترجمه: میسوزد ولی غذا را در دهانش جای میدهد
مه همدم چن تا کرکا چینکاعه
وشونه ونگ و وا مه دلبخاعه
نا یار دارمه ، نا مار دارمه ، نا خاخر
وشون نَوِن مه روزا ماه سیاعه
ترجمه: همدم من چند تا مرغ و جوجه است
سر و صدای انها برای من عزیز است
نه یاری دارم، نه مادری و نه خواهری
اگر اینها نباشند روزگار من سیاه میشود
خِنِه کَتِه ولی ؛ صاب خِنِه کوءه
لته لتکا ؛ دیگر بی سِکه سوءه
مله یِ دل ؛ مه دل ؛ مشت غمیره
جانِ پِر و ؛ مارِسّه ِ دل کَهوءه
ترجمه: خانه هست، اما صاحبخانه کجاست؟
باغ و باغچه دیگر صفا ندارد
دل روستا و دل من غمگین هستند
دلم برای پدر و مادرم تنگ است
امه محله شمه محله سامونه
امه ریکا شمه کیجا خواهونه
اگه خوانی دونی ونه نشونه
قد بلند بالا و لث لث راه شونه
امه محله شمه محله دیاره
امه ریکا شمه کیجای یاره
بورین و باوین ونه ننا ره
عاروس هاکنه و هاده اماره
ترجمه معنایی:
روستای ما به روستای شما مشرف است
پسری از روستای ما عاشق دختری از روستای شماست
اگر نشانه این پسر را میخواهید بدانید؛ قد بلندی دارد و آهسته آهسته راه میرود
روستای ما از روستای شما دیده میشود
پسری از روستای ما یار دختری از روستای شماست
بروید و به مادر دختر روستایتان بگویید که دخترش را عروس کند و به پسرک ما بدهد
ای دلا دل بزومه شه دل ره نارمه لیلا خانم
ای عمارت دکشیمها منزل ره نارمه لیلادخانم
عمارت دکشیما چوی خلیلی لیلا خانم
همه در وطن و من در غریبی لیلا خانم
ای عزیزم ناله نکن ناله نکن لیلا خانم
منه بسوته دل ره پاره نکن لیلا خانم
منه بسوته دل گلاب شیشه لیلا خانم
گلاب شیشه ره ته ضایع نکن لیلا خانم
هی های برو های نشو بهار بلبل لیلا خانم
ته وسه خونما منزل به منزل لیلا خانم
عاشقم دیوانه ام از خود ندارم خانه ای
گه به کوه و دشت نالم گه به هر ویرانه ای
گفته ای دل تا بسازم خانه ای
عاشقان کی خانه دارند دل مگر دیوانه ای؟
صنم جان
مسلمانون مه ره با کارد بکوشین
مه گوشت ره بورین دهات بروشین
مه گوشت ره بورین دهات به دهات
همه ره کم هادین مه یار ره زیاد ;)
ترجمه معنایی: مسلمانان مرا قربانی کنید و گوشتم را روستا به روستا پخش کنید؛ از گوشتم به همه کم بدهید و به همه زیاد بدهید
ستاره اسمون نقش زمینه
خودم انگشتر و مه یار نگینه
خدایا مه ره ندومبه چیه
کیجا مه ره خوانه مردم ره چیه
یکی از تصنیف های زیبای مردمان سرزمین باران مازندران است، در مایه شور نواخته می شود و همانند منظومه طالبا دارای تم داستانی است که ریشه در داستانی عاشقانه و مضمونی افسانه ای دارد و بصورت تصنیف اجرا می شود.
و داستان آن از این قرار است:
در یکی از روستا های مازندران جوانی فقیر زندگی می کرد که چوپان قراری (روزمزد) گوسفندان اهالی محل بود. این جوان عموی ثروتمندی داشت که بیشتر گوسفندان نزد او برای عمویش بود.عمو برای اینکه هم برادر زاده فقیر را کمک کرده باشد و هم چوپان گلش در نزدیکی او باشد کلبه ای (اتاق) کوچکی در نزدیک خود به جوان داده بود تا در انجا زندگی کند..... به تدریج جوان دل داده دختر عموی خویش، و دختر عمو هم عاشق او می شود. پدر دختر به دلیل فقر جوان با ازدواج آنها مخالفت می کرد و لذا بین این دو یار فاصله حکم فرما بود.
جوان در طول روز و یا همچنین هر غروب که از چرای گوسفندان به خانه برمی گشت با نوای لَلِه وای خود با دختر عمویش به دلدادگی می پرداخت. و بدین طریق دختر عمو کاملا با نوای لَلِه وا پسر عمویش آشنا بود. این رمز و راز بین آنها ادامه داشت، تا از قضا روزی دزدان به گله حمله ور شده و گله از وحشت پراکنده می شود، دزدان از چوپان میخواهند تا گله را یک جا گرد آورد، چوپان نی را به دست گرفته بر بلندی می رود تا در ظاهر گوسفندان را به آرامش فرا خواند ولی در واقع با نی خود شعر زیر را دمید. که به دختر عمویش این پیغام را برساند و به او تفهیم کند که مورد حمله دزدان قرار گرفته است:
عامی دتر جان عامی دتر جان! // دختر عمو جان، دختر عمو جان
های های // های های
گله ره بردن - رَمه ره بردن // گله رو بردن ، رمه رو بردن!
کاوی،بُور سریری، بَخته ره بردن // گوسفند بور و پروار رو بردن
رمه ره بردن، همه ره بردن // رمه رو بردن، همه رو بردن
عامی دتر جان! // دختر عموجان
گله ره بردن ، همه ره بردن // گله رو بردن، همه رو بردن
***
عامی دتر جان عامی دتر جان! // دختر عموجان دختر عموجان
های های // های های
چادر به سرکن // چادرت رو سرت کن
مله خور کن // محله رو خبر کن
سر و همسرون // به همه بگو
عامی پسرون // به پسرعموها بگو
همه خور کن // به همه خبر بده
همه خور کن
منبع: طرفداری
ستاره تا ستاره میرکا بوه گل من
ماه اسمون جا همراه بوه گل من
همه نقش جبهه دلخواه بوه گل من
عاشقونه بیئته دل وا بوه گل من
های برو ای نشو دل بی قراره گل من
های برو های نشو فصل بهاره گل من